Een verhaal uit het Mastbos – Opnieuw in balans
Balans
We liepen samen het Mastbos in. De nazorgsessie – een moment om stil te staan bij wat geweest is, en vooral bij wat zich nu aandient, nu hij weer actief aan het werk was. De natuur droeg, zoals zo vaak, bij aan het proces. Zoals het in bijna al onze sessies heeft gedaan.
Hij vertelde dat hij zo nu en dan uit balans was. Dat hij moest wennen aan situaties waarin zijn omgeving nog steeds dezelfde verwachtingen had als vóór zijn uitval. Het bracht hem de afgelopen tijd geregeld in dubio.
Steeds opnieuw merkte hij dat hij ‘ja’ zei op vragen en verzoeken van zijn omgeving – van vrienden, familie, collega’s. Niet omdat het klopte, maar omdat het van hem verwacht werd. Vanuit het oude patroon. En hoewel dat hem ooit heeft gediend, hield het hem nu klein, vermoeid en op spanning.
“Ik verlangde terug naar hoe het was,” zei hij. “Maar nu zie ik: wat was, paste eigenlijk al langer niet meer.”
Dat besef deed pijn, maar bracht ook helderheid. Tijdens onze wandeling merkte ik dat hij in de afgelopen tijd al veel stappen gezet! Beweging
Veren
“Het is alsof ik ja zeg, maar van binnen nee voel,” zei hij. En daar zat iets wezenlijks. We stonden stil bij dat spanningsveld – hoe vaak we onszelf verlaten om de ander niet teleur te stellen. We oefenden met voelen en benoemen. Hoe klinkt een echte ‘nee’? En hoe voelt het om daar trouw aan te zijn?
En toen zag ik ze – twee veren, zwart met witte stippen, vlak voor onze voeten. Ik bukte, raapte ze op, en vroeg hem: “Kijk eens... als je deze veer in het licht van ons gesprek houdt – wat vertelt hij je?”
Hij nam ze stil in zich op. “Zwart staat voor hoe het was. Zwaar. Wit is wat ik nu eigenlijk wil: licht, eenvoud. Ik zou graag een grijze veer zien. Grijs is waar ik naartoe wil. Een midden. Een rustiger plek.”
Voor hem werden de veren een beeld van zijn eigen proces: de overgang van zwart-wit denken naar meer nuance, ruimte en mildheid. Verbinding met zijn omgeving in een nieuwe balans.
Voor mij bracht het nog een andere betekenis. Ik vroeg of hij openstond om die te horen. De witte stippen op de veren deden me denken aan zichtbaarheid. Aan grenzen stellen en helder zijn. Aan hoe belangrijk het is om jezelf te laten zien.
Ik zei:“Als jij duidelijk bent over wat je voelt en nodig hebt, krijgt de ander ook de kans om jou écht te zien. Dan ontstaat er niet alleen rust in jou, maar ook in het contact met de ander.”
We spraken over het verschil durven maken. Helder zijn, zonder hard te worden. Ik deelde met hem:
Je bent niet anders, je bent dichter bij jezelfgekomen
“Je bent niet iemand anders geworden. Je bent wie je altijd al was. Alleen heb je lange tijd ander gedrag laten zien, om in verbinding te blijven met je omgeving. En dat is logisch, uit behoefte aan veiligheid, erkenning of liefde. Maar wanneer dat gedrag te ver af komt te staan van wie je werkelijk bent, raak je langzaam verwijderd van jezelf. Dat levert op termijn spanning op. Je lichaam zegt dan eigenlijk: 'kom terug'. Terug naar de basis. Naar jouw essentie.”
Hij knikte. Het was alsof iets in hem verzachtte. Alsof hij zichzelf weer even voelde zoals hij bedoeld is. Niet als reactie op de ander, maar als zichzelf.
Toen we terugliepen, stak hij één veer in zijn jaszak, en ik de andere. Niet als souvenir, maar als ankerpunt.
Wil jij ook op zoek naar jouw balans?
Misschien herken je het: je zei ooit ‘ja’ tegen een leven dat niet meer klopt. Uit gewoonte, uit loyaliteit. En ergens begon het te wringen. Je verlangt naar rust, helderheid, ruimte om jezelf te zijn.
In mijn coaching – vaak in de natuur – nemen we de tijd om te voelen, te spiegelen, te verhelderen. Samen onderzoeken we wat jij nodig hebt om jouw balans te vinden. Niet terug naar hoe het was, maar op weg naar iets nieuws. Iets dat klopt.
Ik loop graag een stukje met je mee.
Voel je welkom om contact op te nemen voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.